Η νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και το 14ο συνέδριο της ΟΛΜΕ

Η Παιδεία μπροστά στο νέο αστικό και νεοκαπιταλιστικό εξευρωπαϊσμό  του ελλαδικού κράτους

Του Παναγ. Α. Μπούρδαλα*

«… Ούτε μπορεί με τις σημερινές τις δυνάμεις να αλλάξει τίποτα η Αριστερά. Ας μην ξεχνάμε ότι, στο άρθρο 16 ή στα συρματοπλέγματα του Ελληνικού, η Αριστερά δεν ήταν μόνη της στους δρόμους. Ήταν με πολλούς άλλους…»,

Βένιος Αγγελόπουλος, Εφ. «Η Εποχή», φ. 982, 01-11-2009, σελ. 17.

Όταν στο άνοιγμα του 14^ου συνέδριου της ΟΛΜΕ η νυν υπουργός του Υπουργείου Κατάρτισης και δια βίου μάθησης  και (ευρωλιγούρικης, κατά πως φαίνεται) παιδείας και θρησκευμάτων μιλούσε, καλεσμένη μεν ως εκπρόσωπος κόμματος, αλλά ως υπουργός παιδείας, πολλοί κατανοήσαμε ότι σύντομα θα εκπροσωπούσε την Ε. Ε. στην Ελλάδα. Όταν οι αντιπρόσωποι του κλάδου, τουλάχιστον η πλειοψηφία, που είχαν εκλεγεί με το ψηφοδέλτιο της ΠΑΣΚ τη χειροκροτούσαν αδιάλειπτα, πολλοί εκτιμούσαμε ότι το βαθύ ΠΑΣΟΚ θα είχε απέναντί του ηγεσία που δεν ικανοποιούνται απ’ αυτά.

Η κ. Άννα Διαμαντοπούλου, διαλεγμένη συνειδητά στη θέση της Μαρ. Δαμανάκη για να ηγηθεί στη μεγάλη προσπάθεια άγριου εξευρωπαϊσμού της δημόσιας παιδείας της χώρας μας, έμπαινε  με το τσαμπουκά της πρώην επιτρόπου της ΕΕ. Διαλεγμένη για μια προσπάθεια που αν πετύχει, θα ανατρέψει άρδην το εθνικό κράτος στο χώρο της βασικής και εγκύκλιας γνώσης, αλλά και των εργασιακών σχέσεων των 200.000 δασκάλων και καθηγητών.

Η νέα Υπουργός μας δεν είναι μόνη. Έχει μαζί της όλο το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, όλον τον εκσυγχρονιστικό ΣΥΝασπισμό, τη Ν. Δ. που συσπειρώνονται γύρω από τη Ν. Μπακογιάννη-Μητσοτάκη, αλλά και δυνάμεις των Ο-Π και ένα μέρος του ΛΑΟΣ. Την ίδια στιγμή το νέο ΠΑΣΟΚ φαίνεται να αποδέχεται την ομοσπονδιοποίηση της Ε. Ε. και έχει πολλούς συμμάχους και στην γραφειοκρατία των Βρυξελών.