You are currently browsing the monthly archive for Μαρτίου 2009.
Εκπαιδευτική Παρέμβαση
Δ. Ε. Αχαΐας – Μέλος του Πανελλαδικού Δικτύου Παρεμβάσεων – Συσπειρώσεων
Τα ψέματα τέλειωσαν πια!!!
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια πια!!
► Οι εξουσιαστές και κεφαλαιούχοι αφού έφεραν την παγκόσμια κρίση «μια ώρα νωρίτερα» με τις πολιτικές τους πάνω στο τραίνο του καπιταλισμού, τώρα τη χρησιμοποιούν ως εργαλείο για:
Τον Ιούνιο του 1996 έληξε η 1η περίοδος της «Περιοδικής έκδοσης για την εκπαίδευση» στην περιοχή μας, την περιοχή της Αχαΐας. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της συλλογικής μας ζωής. Είναι αλήθεια όμως ότι τα οκτώ φύλλα και η προσπάθεια των τριών ετών 1994-1996 σημάδεψαν το αυτόνομο και ριζοσπαστικό εκπαιδευτικό κίνημα της περιοχής μας. Το τροφοδότησαν μεν θεωρητικά, μα τα καύσιμα εκείνα, ενώ παραμένουν σημαντικά, δεν φτάνουν για να απαντήσουμε στις σημερινές προκλήσεις.
Κατεβάστε λοιπόν τις «Ρ & Π», φύλλο 1, Άνοιξη 2009, Πάτρα!
rwgmes-kai-paremvaseis-anoixi-2009-final
Περιεχόμενα του φύλλου
α) Αρθρα των εκδοτών: σελ. 2.
β) Αφιέρωμα: «Το σχολείο σε σταυροδρόμι» σελ. 4, 6, 7, 8, 9, 10 και 11.
γ) Παρεμβάσεις:
Επιμόρφωση (σελ. 4),
Πρόληψη στο σχολείο (σελ. 12),
Εργαστήρια Φυσικών Επιστημών (σελ.12),
Πειραματικά σχολεία ΑΕΙ (σελ. 12),
Θρησκευτικά (σελ. 5),
Φυσική Αγωγή (σελ. 5),
Βιολογία (σελ. 5 & 13).
δ) Σχόλια:
Κρίση (σελ. 2),
Εκπαιδευτικά (σελ. 3),
Προσφυγικά του 3ου Κόσμου (σελ. 3),
Συνδικαλιστικά (σελ. 6 & 16).
ε) Συνδικαλιστικές απόψεις: σελ. 13, 14 & 15.
Του Γιώργου Μάλφα
Το «τέλος της ιστορίας» σηματοδοτεί το τέλος του κυρίαρχου οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού συστήματος. Η κρίση του νεωτερικού πολιτιστικού παραδείγματος αποτυπώνεται τραγικά και πλανητικά στην έκρηξη της κοινωνικής ανισότητας και την οικολογική κρίση.
Για την τελευταία οι κοσμοκράτορες προπαγανδίζουν διάφορα «εναλλακτικά» και «πράσινα» ιδεολογήματα σωτηρίας. Στις 28 Μαρτίου μας παρότρυναν να σβήσουμε τα φώτα. Στο απόσπασμα από «Το Ποντίκι» (5.6.2008) που ακολουθεί, ένας απλός καλόγερος στο Άγιο Όρος (παλιός αντάρτης του ΕΛΑΣ), απαντά εύγλωττα στον παχυλό σκοταδισμό που μας σερβίρουν…
Ο καλόγερος και το περιβάλλον
«Πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, μια παρέα θεσσαλονικιών και αθηναίων δημοσιογράφων βρέθηκε για ένα τριήμερο στο Άγιο Όρος και διανυκτέρευσε σε ένα κελί, που κρατούσε ένας μοναχός. Στην ολονύχτια κουβεντούλα, επί παντός του επιστητού, ο γερο-μοναχός (παλιός αντάρτης του ΕΛΑΣ, που διέφυγε στο εξωτερικό για χρόνια και επέστρεψε να τελειώσει τη ζωή του στο μέρος που είχε βρει προσωρινό καταφύγιο στον εμφύλιο) έθεσε στην παρέα το ερώτημα:
Ποιο θα είναι το μεγάλο πρόβλημα που θα βρει μπροστά του ο παγκόσμιος καπιταλισμός τα επόμενα χρόνια; … Η σχεδόν ομόφωνη απάντηση ήταν «η καταστροφή του περιβάλλοντος».
Της Κωνσταντίνας Μπελερή
Πριν το τέλος της χρονιάς… ο απολογισμός. Η ύλη δε βγαίνει (όπως πάντα άλλωστε) ή … «βγαίνει», όπως βγαίνει πάντα.
Αλλά ποιος νοιάζεται;
Το υπουργείο μαζεύει τα χαρτάκια του που πιστοποιούν ότι η ύλη «ολοκληρώθηκε» και μάλιστα μέχρι το τέλος Μάρτη – ο Απρίλης είναι των επαναλήψεων – είναι καλυμμένο… Οι καθηγητές με τη θηλιά στο λαιμό, όλη τη χρονιά αγώνα ταχύτητας για να ‘ναι εντάξει με την ύλη. Ας τους θεωρήσουμε καλυμμένους… Οι μαθητές, οι μόνιμα «τιμωρημένοι», που ξέρουν καλύτερα απ’ όλους και βλέπουν, δεν είναι καλυμμένοι…
Αλλά ποιος νοιάζεται;
Κι εκεί κάπου στο δρόμο, χάσαμε όλοι το τραίνο της γνώσης,
Η Γενική Συνέλευση του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών με αφορμή καταγγελίες ανέργων εκπαιδευτικών και φοιτητών στην υπ’ αριθμόν 7. 27. 02. 09 συνεδρίασή της ασχολήθηκε επί μακρόν με το φαινόμενο που παρατηρείται έντονα αυτή την εποχή, της παροχής σε άνεργους εκπαιδευτικούς σεμιναρίων Ειδικής Αγωγής από Πανεπιστημιακά Τμήματα και Πανεπιστημιακούς άσχετους με την Ειδική Αγωγή. Τα σεμινάρια αυτά καλούνται ή καλύτερα υποχρεούνται στην ουσία, αφού αυτά αποτελούν προϋπόθεση διορισμού, να παρακολουθήσουν οι άνεργοι εκπαιδευτικοί, αντί υψηλού κόστους (συνήθως 2000-3000 Ευρώ).
Η νομιμοποίηση και η θεσμοθέτηση αυτών των καθαρά κερδοσκοπικών σεμιναρίων δυστυχώς έγινε με αποκλειστική ευθύνη του Υπουργείου Παιδείας το οποίο αντί των σεμιναρίων ΕΠΕΑΕΚ που αναγνώριζε με τον προηγούμενο νόμο 2817/2000, τώρα με το νέο νόμο 3699/08 της Ειδικής Αγωγής (άρθρο 22) αναγνωρίζει «οποιαδήποτε» Πανεπιστημιακά σεμινάρια ειδικής αγωγής 400 ωρών ως προσόν διορισμού των εκπαιδευτικών σε σχολικές μονάδες ειδικής αγωγής.
Με τον τρόπο αυτόν το ΥΠΕΠΘ αφενός
Του Βασίλη Δημόπουλου
Αυτό το ερώτημα διατυπώνουν αρκετοί συνάδελφοι, δυστυχώς, όχι όμως φωνακτά.
Για να απαντήσουμε στο παραπάνω ερώτημα, ας χρησιμοποιήσουμε, ως εκπαιδευτικοί, ένα πολύ γνωστό μας εργαλείο: Το σχολικό βιβλίο. Στην Ιστορία της Γ΄ Γυμν., σελ. 114, διαβάζουμε για τις «κοινωνικές διαστάσεις της κρίσης του 1929» (και τότε είχαμε φιλελευθερισμό στον …. καπιταλισμό):
Των Χρήστου Κάτσικα – Κώστα Θεριανού[1]
Η ΟΛΜΕ ιδρύθηκε το 1924 και η έκδοση του δελτίου της (Δελτίον της ΟΛΜΕ) άρχισε το 1926. Η ίδρυση της ήταν εν μέρει προϊόν των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών που επικρατούσαν στην Ελλάδα την ταραγμένη περίοδο μετά τη μικρασιατική καταστροφή. Το αρχικό οργανωτικό της σχήμα ήταν μια τριμελής διοικούσα επιτροπή.
Πριν από την ΟΛΜΕ, στο χώρο της εκπαίδευσης, είχαν ιδρυθεί και δραστηριοποιηθεί ο Εκπαιδευτικός Σύνδεσμος (1914) με ιδρυτή το Δημήτρη Γληνό, ο οποίος περιέπεσε σε αδράνεια όταν ο ιδρυτής του ανέλαβε τη γραμματεία του Υπουργείου Παιδείας.
Το 1936 το καθεστώς της 4ης Αυγούστου διέλυσε την ΟΛΜΕ, η οποία ανασυστάθηκε το 1949. Ένας από τους πρώτους της στόχους ήταν η βαθμολογική εξέλιξη του κλάδου και πέρα από το βαθμό του διευθυντή β. Η δράση πήρε τη μορφή ομαδικής υποβολής παραιτήσεων υπηρετούντων εκπαιδευτικών. Παραιτήθηκαν 3.260 εκπαιδευτικοί και τελικά το αίτημα δεν έγινε δεκτό εκτός από κάποιες βαθμολογικές βελτιώσεις και μια μικρή αύξηση του μηνιαίου επιδόματος της πρόσθετης εργασίας.
Το 1955, όπου κυριαρχεί το «πείνα, ξύλο και Ακρόπολη» (Β. Ρώτας, Καραγκιόζικα) επί κυβερνήσεως Παπάγου 4.200 εκπαιδευτικοί παραιτούνται και κηρύχθηκε 4ήμερη απεργία (2-5 Μαρτίου 1955) με αίτημα την καθιέρωση ιδιαίτερου μισθολογίου για τους εκπαιδευτικούς και αυξήσεις της τάξης του 10-20%.
του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα
Αποσπάσματα από παλαιότερη εισήγηση για την ΤΕΕ σε εκδήλωση της Α΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας (Μάιος 2006)
Το να μιλήσει κανείς σήμερα και σε σχετικά σύντομο χρόνο για το μεγάλο ζήτημα της τεχνικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης είναι ένα πολύ δύσκολο και πολύπλοκο εγχείρημα. Είναι δύσκολο γιατί η ανάγκη τόσο των γενικών, όσο και των ειδικότερων γνώσεων που απαιτούνται για μια τέτοια εκπαίδευση δεν προσδιορίζονται εύκολα. Εξάλλου υπάρχουν πολλές, διαφορετικές και πολλές φορές αντίθετες απόψεις.
Είναι επίσης πολύπλοκο, διότι είναι άλυτη μια μεγάλη αντίφαση: Η αγορά εργασίας και η μεγάλη ταξικότητα του σύγχρονου καπιταλισμού πιέζει για μια γρήγορη έξοδο στη εργασία, απασχόληση και …ανεργία ένα μεγάλο κομμάτι νεολαίας με ελάχιστη εκπαίδευση, με συνακόλουθη και την σύντομη απαξίωση αυτής της γνώσης και τεχνικής του, λόγω της ραγδαίας ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνολογίας.
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ-ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ-ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΔΕ
Πολιτική σκληρής λιτότητας: οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν την κρίση!
Η κυβέρνηση επιτίθεται σε μισθούς, συντάξεις και δημοκρατικά δικαιώματα!
Η κυβέρνηση της ΝΔ, στο όνομα της κρίσης και των επιταγών της ΕΕ, εξαπέλυσε χθες την πιο βάρβαρη επίθεση των τελευταίων δεκαετιών ενάντια στους εργαζόμενους, που καλούνται μονόπλευρα να πληρώσουν την κρίση, με το πάγωμα μισθών και συντάξεων στο Δημόσιο, καθώς και των πάσης φύσεως επιδομάτων. Παράλληλα, σε μια πρωτοφανή προσπάθεια εμπαιγμού, ονομάζει την πολιτική της σκληρής και μονόπλευρης λιτότητας, πολιτική στήριξης των «οικονομικά αδυνάτων», αντικαθιστώντας τις αυξήσεις από εξευτελιστικά επιδόματα-κοροϊδία για ένα πολύ μικρό κομμάτι εργαζομένων.
Συγκεκριμένα τα μέτρα που ανακοινώθηκαν έχουν ως εξής:
1. Αναβάλλεται η ενσωμάτωση της δεύτερης δόσης του κινήτρου απόδοσης στο βασικό μισθό και παγώνουν όλα τα επιδόματα.
2. Όσοι έχουν μικτές μηνιαίες αποδοχές έως 1.500 ευρώ (μισθός Δεκεμβρίου 2008) θα πάρουν εφάπαξ επίδομα 500 ευρώ αφορολόγητο. Στο όριο των 1500 ευρώ, λαμβάνονται υπόψη ο βασικός μισθός και τα επιδόματα εκτός του οικογενειακού επιδόματος. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν 135.000 δημόσιοι υπάλληλοι.
3. Όσοι έχουν μικτές μηνιαίες αποδοχές έως 1.700 ευρώ θα πάρουν 300 ευρώ επίδομα. Πρόκειται για περίπου 78.000 υπαλλήλους ενώ
4. παγώνουν οι μισθοί για υπαλλήλους με μεγαλύτερες απολαβές. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν 478.000 εργαζόμενοι.
5. Στους συνταξιούχους δίνεται αντίστοιχα επίδομα 500 ευρώ για απολαβές έως 800 ευρώ και εφάπαξ 300 ευρώ για συντάξεις έως 1.100 ευρώ. Μηδενικές αυξήσεις θα δοθούν στους συνταξιούχους με αποδοχές άνω των 1100 ευρώ.
Οι συνέπειες από τα νέα μέτρα, αποτυπώνονται στους πίνακες που ακολουθούν:
Του Γιώργου Ντάφλου[1]
Αν και είναι νωρίς για κάνουμε μια συνολική αποτίμηση της λειτουργίας του ΠΥΣΔΕ και χωρίς να έχουμε φτάσει ακόμη στα «δύσκολα» των οργανικών θέσεων -τοποθετήσεων – αποσπάσεων, που είναι μπροστά μας, μια πρώτη επισήμανση που μπορεί να γίνει αφορά την ενισχυτική διδασκαλία. Με την πίεση των γραφείων για συμπλήρωση του ωραρίου των συναδέλφων στο κανονικό πρόγραμμα σαν απαραίτητη προϋπόθεση για την λειτουργία της ενισχυτικής τα περισσότερα γυμνάσια αποθαρρύνθηκαν να προτρέψουν τους μαθητές για τη δημιουργία τμημάτων ενισχυτικής διδασκαλίας.
Αλλά και σε κάποια λίγα που αυτό έγινε και χρειάστηκε πρόσληψη αναπληρωτή ή ωρομισθίου, το ΠΥΣΔΕ με τη δικαιολογία της έλλειψης πιστώσεων δεν πραγματοποιήθηκε καμία πρόσληψη. Έτσι στη συντριπτική πλειοψηφία των γυμνασίων της Αχαΐας δεν πραγματοποιείται ενισχυτική διδασκαλία, ένας σημαντικός θεσμός αντισταθμιστικής εκπαίδευσης που εγκαταλείπεται πλήρως.
Του Λουκά Αναγνωστόπουλου[1]
Στις μεγάλες πόλεις λειτουργούν Πειραματικά Σχολεία και στα Πανεπιστήμια Πειραματικά των Πανεπιστημίων. Το νομικό πλαίσιο που διέπει την λειτουργία τους είναι πολύ παλιό (από το 1929). Σκοπός τους, επί πλέον των σκοπών των υπόλοιπων σχολείων, είναι «η προαγωγή της ψυχοπαιδαγωγικής και εκπαιδευτικής έρευνας και η πρακτική άσκηση των φοιτητών και του εκπ/κού προσωπικού της περιοχής που ανήκουν». Ο σκοπός και ο τίτλος τους σε σχολεία όπου γίνεται έρευνα εκπ/κών-παιδαγωγικών-διδακτικών κ.λ.π. θεμάτων, δοκιμαστική εφαρμογή συμπερασμάτων, πειραματισμός αναλυτικών προγραμμάτων, εκπ/κών βιβλίων, διδακτικών καινοτομιών, κ.λ.π. Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Σχεδόν τίποτα από αυτά δεν γίνεται, λειτουργούν όπως όλα τα υπόλοιπα δημόσια σχολεία. Παρατηρείται πλήρης ανυπαρξία των επί πλέον υποχρεώσεων τους.
Μέσα το γενικότερο πλαίσιο υποβάθμισης της παιδείας, βιώνουν την παντελή αγνόησή τους διαχρονικά από την πολιτεία.
Της Μαρίνας Μουρατίδου, Γυμνάστριας
Η φυσική αγωγή θα έπρεπε να έχει έναν πρωταρχικό ρόλο μέσα στην παιδεία από την προσχολική ηλικία μέχρι την ενηλικίωση, και αν δούμε την παιδεία με την πρωταρχική έννοια της, δηλαδή ως τη συνεχή και αδιάλειπτη διαδικασία ανάπτυξης και καλλιέργειας της ανθρώπινης προσωπικότητας μέσα στην κοινωνία, τότε η φυσική αγωγή συνεχίζει να έχει σημαντικό ρόλο μέχρι το τέλος του βίου.
Μέσα στην εκπαίδευση, συνιστά ένα από τα λίγα μαθήματα που μπορούν με φυσικό τρόπο (παιχνίδι, κίνηση, δραστηριότητα σε φυσικό περιβάλλον) να προάγουν την ανάπτυξη και το σμίλευση του ανθρώπου ως ολότητα και όχι μέσα από τον κατακερματισμό του σε σώμα, μυαλό και ψυχή. Αυτή είναι μια παράμετρος στην οποία εντοπίζεται ένα από τα βασικά προβλήματα της σύγχρονης παιδαγωγικής: ο διαχωρισμός της πνευματικής από τη σωματική δραστηριότητα.
Συγχρόνως, θα μπορούσε να είναι ένα εργαλείο για τη μάθηση κοινωνικών αξιών (συνεργασία, σεβασμός του άλλου, δικαιοσύνη, ισότητα, αποδοχή της ήττας και της νίκης) και ατομικών αρετών (δημιουργικότητα, επινόηση, θέληση, αυτοπειθαρχία, ψηλάφηση των ορίων, πείσμα, αγωνιστικότητα).
Των Παναγ. Παπαναγιώτου – Βαγγ. Πασσά[1]
Η έναρξη και του νέου σχολικού έτους σημαδεύτηκε από την πολιτική κυριαρχία της κυβέρνησης, παρά τους κάποιους κλυδωνισμούς, ενώ βιώνουμε την καθοριστική επικράτηση νεοφιλελεύθερων αντιλαϊκών πολιτικών ενάντια στους εργαζόμενους, στο όνομα της μεγαλύτερης μεταπολεμικής καπιταλιστικής κρίσης.
Η ψήφιση του αντιασφαλιστικού νόμου άνοιξε διάπλατα εκτός των άλλων, όλα τα ζητήματα που αφορούν το δίπτυχο εργασία και γνώση, δηλαδή οτιδήποτε αφορά την εργασιακή, κοινωνική και μορφωτική οντότητα του ανθρώπου ως εργαζόμενου.
Στην εκπαίδευση η κυβέρνηση συνεννοείται με ποικίλα συμφέροντα στο χώρο της παιδείας. Κόντρα στο Σύνταγμα, βρήκε τρόπους παράκαμψης του άρθρου 16 προχωρώντας στην αναγνώριση των Κ.Ε.Σ.. Τώρα προβάλλει τον «διάλογο» – απάτη, για να κερδίσει χρόνο και αμέσως μετά στοχεύει στην υλοποίηση των τριών παρακάτω βασικών πορισμάτων του ΕΣΥΠ σε συνδυασμό με την προώθηση εφαρμογής του «Καποδίστρια ΙΙ»:
Του Ευτύχη Παπαδοπετράκη[1]
-Στην κοινωνία του καιρού μας, με τα έντονα κρισιακά φαινόμενα, ποια η θέση του σχολείου;
Ζούμε πράγματι σε μια κοινωνία που η κρίση έχει αγκαλιάσει όλες τις πλευρές της ζωής, από το περιβάλλον, την οικονομία και όλους τους θεσμούς του κοινωνικού εποικοδομήματος, μέχρι φυσικά τις διανθρώπινες σχέσεις. Θα ήταν λοιπόν παράδοξο το σύστημα παιδείας στο σύνολό του να μην βρίσκεται σε κρίση.
Πρόκειται για τον πλέον ευαίσθητο κοινωνικά θεσμό που από τη φύση του είναι (ή πρέπει να είναι) σε συνεχή κίνηση και αλλαγή. Κίνηση που δεν υπαγορεύεται τόσο από τις τεχνολογικές αλλαγές και τη ραγδαία συσσώρευση νέων γνώσεων, αυτά είναι ουσιαστικά προφάσεις, όσο από το γεγονός ότι η κύρια συνιστώσα του συστήματος, τα παιδιά, δεν είναι ίδια από χρονιά σε χρονιά. Το ζητούμενο είναι, μετασχηματιζόμενο το σχολείο προς τα πού κινείται; Προς το σχολείο της αγοράς και της πληροφορίας ή προς το σχολείο του Ανθρώπου και της γνώσης;
-Οδεύει λοιπόν το σχολείο αλλά και ταυτόχρονα είναι!!
Εκπαιδευτική Παρέμβαση
Αχαΐας – Μέλος του Πανελλαδικού Δικτύου Παρεμβάσεων – Συσπειρώσεων
Το ΔΣ της Α΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας θα είναι στο ραντεβού του πιστό;
Αυτό το κωμικοτραγικό που συνέβη το βράδυ της προηγούμενης Δευτέρας, που συνεδρίαζε το ΔΣ της Α΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας, είχαμε να το δούμε πολλά, μα πάρα πολλά χρόνια. Αφού λοιπόν εκλέχτηκαν οι εκλεκτοί των παρατάξεων ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ στη ΝΕΠ, ξαφνικά ο πρόεδρος, η αντιπρόεδρος και ο ταμίας της ΕΛΜΕ (ΔΑΚΕ) σηκώθηκαν και έφυγαν από τη συνεδρίαση!!! Τους ακολούθησαν οι της ΠΑΣΚ, ενώ οι του ΕΑΨ έμειναν αποσβολωμένοι! Τι άραγε φταίει; Υπήρχε ημερήσια διάταξη με τα σοβαρά θέματα που τρέχουν και η ΔΑΚΕ την αθέτησε ή ο Γραμματέας της ΕΛΜΕ (ΕΑΨ) δεν είχε εφαρμόσει το καταστατικό και δεν είχε επιβάλει άλλα θέματα στη συνεδρίαση; Τα μεγάλα και «μικρά» ζητήματα δεν τους ενεργοποιούν και τους απασχολούν μόνο τα συνδικαλιστικά αξιώματα;
Πότε θα ξυπνήσει το ΔΣ ως σώμα; Εμείς πάντως τους βοηθάμε και κάνουμε τρεις συγκεκριμένες προτάσεις;
Των δεκατεσσάρων Αχαιών θεολόγων[i]
Τον τελευταίο καιρό, εν μέσω θερινής ραστώνης, παρακολουθούμε το περιπετειώδες ταξίδι μιας εγκυκλίου του ΥΠΕΠΘ για την απαλλαγή μαθητών από το μάθημα των θρησκευτικών (ΜτΘ). Για μια ακόμη φορά είμαστε θεατές διαφόρων αντιδράσεων (αφού το θέμα απασχολεί την ελληνική κοινωνία ποικιλοτρόπως εδώ και κάποιες δεκαετίες) που βασίζονται είτε σε ιδεοληψίες και προκαταλήψεις «καθυστερημένων συντηρητικών», είτε σε γενικόλογες «προοδευτικές» αντιλήψεις που επιχαίρουν για το δρόμο που άνοιξε επιτέλους προς τον εκσυγχρονισμό του σχολείου. Το θολό τοπίο μας εμποδίζει σαφώς να βάλουμε το χέρι μας «επί τον τύπον των ήλων» και να οριοθετήσουμε τη συζήτηση, ώστε αυτή να αποβεί γόνιμη και ουσιαστική και να απαντά σε κρίσιμα ερωτήματα.
Ως εκπαιδευτικοί θεολόγοι όμως αισθανόμαστε επιτακτική την ανάγκη να τονίσουμε και πιθανώς να υπενθυμίσουμε ότι:
Στο διάστημα 6 έως 8 Μαρτίου 2009 διεξήχθη το 9ο Συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού (ΠΟΣΔΕΠ) των Ελληνικών Πανεπιστημίων. Στο συνέδριο κυριάρχησε το κλίμα που καλλιεργήθηκε τον τελευταίο τουλάχιστον χρόνο, με οξύτατη αντιπαράθεση ανάμεσα στις δυνάμεις που με συνέπεια υπηρέτησαν και στήριξαν τον αγώνα για την διατήρηση του ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΩΡΕΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ και στις δυνάμεις, που με όχημα το σύνθημα «ανοικτό Παν/μιο, δηλαδή Παν/μιο που λειτουργεί» στόχευαν στην πλήρη επικράτηση του επιχειρηματικού Παν/μιου και στην αποδοχή των ιδιωτικο-οικονομικών κριτηρίων λειτουργίας.
Ιδιαίτερα την πρώτη και δεύτερη μέρα η αντιπαράθεση πήρε οξύτατα χαρακτηριστικά που περιελάμβαναν απειλές, προπηλακισμούς, τραμπουκισμούς και άλλες ενδιαφέρουσες συμπεριφορές από πλήθος εκπροσώπων των παρατάξεων της «ευπρέπειας», της «πλήρους καταδίκης της βίας από όπου και αν προέρχεται» και της «χρηστής ακαδημαϊκής συμπεριφοράς» προς το μέρος της απερχόμενης διοίκησης. Αξίζει να σημειωθεί πως η ψύχραιμη και σθεναρή στάση της απερχόμενης διοίκησης απέτρεψε τα χειρότερα.
Του Βασίλη Κακαρούμπα
Η κρίση με το γενικευμένο και βαθύτατο χαρακτήρα της μαζί με τους τριγμούς και τις ανατροπές που προκαλεί στον καπιταλισμό προκαλεί εξίσου σημαντικές ανατροπές σε αναλύσεις, προσεγγίσεις και θέσεις και ανοίγει διάπλατα τους ορίζοντες σε νέες προκλήσεις, σε νέες δυνατότητες. Η αντίφαση αυτή της νέας πραγματικότητας δεν ξεπερνιέται παρά μόνο με αντίστοιχες νέες μορφές παρέμβασης, δράσης και πάλης.
Το σημαντικότερο επίτευγμα της οργισμένης νεανικής εξέγερσης του Δεκέμβρη είναι η ξεκάθαρη ανάδειξη της ανάγκης η έλλειψη ενός συλλογικού οράματος, που θα προωθεί και θα ενισχύει τον αγώνα για τα επιμέρους και ταυτόχρονα θα ενώνει και θα οδηγεί στον αγώνα για την ανθρώπινη κοινωνία θα κάνει τη σύγχρονη εργατική τάξη να αναζητήσει, να οργανώσει, να δημιουργήσει νέες μορφές κοινωνικής δράσης, νέες μορφές κοινωνικής πολιτικής και πολιτιστικής παρέμβασης, νέους τρόπους συλλογικότητας και δημοκρατίας που θα αναδεικνύουν και κυρίως θα κάνουν υπόθεση των ίδιων την αναγκαιότητα μιας άλλης κοινωνίας
Στα πλαίσια αυτής της ανάγκης είναι απαραίτητο:
Του Βασίλη Πανούσου[1]
Το πρόβλημα των ναρκωτικών στη χώρα μας αποκτά εκρηκτικές διαστάσεις αφού σύμφωνα με επίσημα στοιχεία το όριο έναρξης χρήσης ναρκωτικών ουσιών έχει μειωθεί στα 15,5 έτη, οι θάνατοι έχουν αυξηθεί αλματωδώς, τα ναρκωτικά εξαπλώνονται στα σχολεία ενώ η πρόσβαση σ’ αυτά γίνεται όλο και ευκολότερη.
Γίνεται φανερό λοιπόν πώς η μεγέθυνση του προβλήματος της τοξικοεξάρτησης συσχετίζεται αλλά και αποτυπώνει τη βαθειά κοινωνική κρίση σε οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο. Μια κρίση που προκαλεί ανασφάλεια σε όλο και πλατύτερα κοινωνικά στρώματα αφού καπιταλιστική κρίση σημαίνει διόγκωση της ανισότητας και της ανεργίας. Οι κυβερνήσεις Πασοκ και Νέας Δημοκρατίας επιχειρούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα με το Εθνικό σχέδιο δράσης που ρίχνει όλο το βάρος στα υποκατάστατα (προγράμματα μεθαδόνης) με μικρή και συχνά πρόσκαιρη αποτελεσματικότητα (περίπου10%) και αφήνει στην άκρη τα στεγνά προγράμματα, ως πιο δαπανηρά, (ποσοστά επιτυχίας πάνω από 70%) και που επιχειρούν με ειδικευμένο προσωπικό να επανεντάξουν τον τοξικομανή στην κοινωνία βοηθώντας τον να επαναχαράξει σε νέες υγιείς και ως εκ τούτου σταθερές βάσεις τη σχέση του με το κοινωνικό περιβάλλον .
Εκπαιδευτική Παρέμβαση Αχαΐας
Μέλος του πανελλαδικού Δικτύου των Παρεμβάσεων – Συσπειρώσεων
Αγωνιστική Συσπείρωση Εκπαιδευτικών
Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Πάτρας
ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΑΠΑΤΗ Κοινωνικός Αντίλογος τώρα
Συναδέλφισσες, -οι
Κοντεύουν 20 χρόνια από την πρώτη απόπειρα του «εθνικού διαλόγου» Κοντογιαννόπουλου και Σουφλιά το 90-91 και ο Ν. Τεμπονέρας είναι εδώ για να μας θυμίζει την κατάληξή του.
Όλα αυτά τα χρόνια στο χώρο της εκπαίδευσης συγκρούονται οι αγώνες του εκπαιδευτικού κινήματος για το καθολικό δικαίωμα στη μόρφωση, στην εργασία, το πολιτισμό, τη δημοκρατία, τη ζωή. Συγκρούονται με τις πολιτικές που επιβάλλουν αντιεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις στην κατεύθυνση της αποδόμησης του δημόσιου σχολείου και της προσαρμογής – παράδοσης της εκπαίδευσης στις ανάγκες της καπιταλιστικής αγοράς και ανασυγκρότησης.
Εκπαιδ. Παρέμβαση Αχαΐας 
Πρόσφατα σχόλια