You are currently browsing the category archive for the ‘Περιεχόμενο Σχολείου’ category.
ΤΕΧΝΙΚΗ – ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΤΑΓΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ
Του Δημήτρη Καρυώτη
Το 3ο Μνημόνιο που ψηφίστηκε τον Αύγουστο 2015 απ΄ την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τα κόμματα της αντιπολίτευσης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ καθορίζει και τις αναδιαρθρώσεις που πρέπει να υλοποιηθούν στην Επαγγελματική Εκπαίδευση έως το τέλος του 2015. Συγκεκριμένα στη παράγραφο:
«4. Διαθρωτικές πολιτικές για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης – 4.1 Αγορά εργασίας και ανθρώπινο κεφάλαιο», Αναφέρει για την επαγγελματική κατάρτιση:
«Επαγγελματική κατάρτιση. Επιπλέον, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2016 και προκειμένου να επιτύχει τον εκσυγχρονισμό και την επέκταση της επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης (ΕΕΚ), και με βάση τη μεταρρύθμιση που εγκρίθηκε το 2013 (Νόμος 4186/2013), η κυβέρνηση, έως τον Δεκέμβριο του 2015 (βασικό παραδοτέο): i) θα θεσπίσει ένα σύγχρονο πλαίσιο ποιότητας για την ΕΕΚ/μαθητεία, ii) θα δημιουργήσει ένα σύστημα για τον προσδιορισμό των αναγκών σε επίπεδο δεξιοτήτων και μια διαδικασία αναβάθμισης των προγραμμάτων και της πιστοποίησης, iii) θα δρομολογήσει πιλοτικές συμπράξεις με περιφερειακές αρχές και εργοδότες το 2015-2016 και iv) θα χαράξει ολοκληρωμένο σχέδιο εφαρμογής (ΕΠΑΣ και ΙΕΚ) έως το 2016 και για το 33% τουλάχιστον του συνόλου των σπουδαστών της τεχνικής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (ΕΠΑΛ) έως το 2016-2017 και v) θα διασφαλίσει μεγαλύτερη συμμετοχή των εργοδοτών και μεγαλύτερη χρήση της ιδιωτικής χρηματοδότησης. Το ακαδημαϊκό έτος 2015-2016 θα λειτουργήσουν περιφερειακές συμπράξεις δημοσίου-ιδιωτικού τομέα.ής του Υπουργείου Εργασίας, του Υπουργείου Παιδείας και του ΟΑΕΔ, με σκοπό την παροχή του απαιτούμενου αριθμού θέσεων μαθητείας για όλους τους σπουδαστές της επαγγελματικής εκπαίδευση»
ΟΛΜΕ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΠΕΜΠΤΗ 17 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2009
Το ΔΣ της ΟΛΜΕ σας καλεί να συμμετέχετε
στην 3ωρη Πανελλαδική Στάση Εργασίας 17 Δεκέμβρη 2009
(11 πμ – 2 μμ και 2 – 5 μμ) και στα Συλλαλητήρια (Αθήνα, Προπύλαια 12.30μμ).
Να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση, αλλά αυτοί που τη δημιούργησαν
- Όχι στον προϋπολογισμό της λιτότητας, τ νέων φορολογικών βαρών για στους εργαζόμενους, των περικοπών στα ασφαλιστικά ταμεία και τις κοινωνικές δαπάνες.
Διαβάστε την άτακτη έκδοση του Συντονιστικού των Παρεμβάσεων-Συσπειρώσεων-Κινήσεων, που εκδόθηκε την περίοδο αυτή: Χειμώνας 2009-2010.
Αναλύονται ζητήματα περιφερειακότητας της Εκπαίδευσης-Καποδίστρια ΙΙ, οικονομικού προϋπολογισμού της κυβέρνησης, της αδιοριστίας, του ασφαλιστικού, της ελαστικής εργασίας, της θεσμικής αξιολόγησης και κάποια τεκταινόμενα σε κεντρικό συνδικαλιστικό επίπεδο.
Κατεβάστε σε ηλεκτρονική ασπρόμαυρη μορφή την εφημερίδα με διπλό κλικ: PAREMVASEIS-sthn-Ekpaideysi_NOEMB_2009
Του Παναγ. Α. Μπούρδαλα*
Για πρώτη φορά την κυβερνητική ελλαδική «ατζέντα», έστω και στο συμβολικό και επικοινωνιακό επίπεδο, την ορίζει η δεξιά πτέρυγα της κεντροδεξιάς, ενδοχώρια, αλλά και ευρωπαϊκά, δηλαδή η μεταπολίτευση έχει καταρρεύσει οριστικά και αμετάκλητα. Της απομένει πιθανά μια τελευταία αναλαμπή από μια νέου τύπου κεντροαριστερή διακυβέρνηση υπό την ηγεμονία του υπαρκτού μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον σε επίπεδο ηγεσίας, με την κριτική συναίνεση της ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ, των Ο. Π. και φυσικά των ισχυρών οικονομικών και επικοινωνιακών κέντρων εξουσίας, με βάση τις αποφάσεις της Ε.Ε. και των G 20.
Οι πολιτικές δυνάμεις της κλασικής αριστεράς, σε όλες τους τις εκδοχές, έχουν υποχωρήσει, αφού όπως έδειξε η στάση του 40-45% των ψηφοφόρων αδυνατούν ιδεολογικά και πολιτικά να απορροφήσουν ακόμη και τη δυσαρέσκεια. Ταυτόχρονα αυτή η αντίδραση στο πολιτικό σύστημα, ενώ φίστανται πολλοί λόγοι για να το κάνουν, μάλλον εκφράζονται πάλι, όπως οι εξεγερμένοι του Δεκέμβρη: χωρίς Λόγο (το Λ κεφαλαίο)…
Μέσα σ’ αυτό το τοπίο είμαστε υποχρεωμένοι, όχι μόνο στα πρωτοβάθμια, αλλά κυρίως στα δευτεροβάθμια σωματεία τύπου ΟΛΜΕ, να ανοίξουμε νέους δρόμους, νέες εκδοχές, νέες στρατηγικές και νέες συμμαχίες, ώστε να αντιμετωπίσουμε το νέο τοπίο Δημοκρατίας, Εργασίας, Παιδείας και Πολιτισμού που φαίνεται να δημιουργείται. Βεβαίως δεν πρόκειται για παρθενογένεση, αλλά για ανάδειξη και ανάπτυξη υπαρχόντων δυνατοτήτων και στα τέσσερα προηγούμενα επίπεδα. Ας κάνω μια κάποια σκιαγράφηση:
Εθνικό απολυτήριο αντί εξετάσεων
Πρόταση 10 σημείων της ΠΟΣΔΕΠ για εισαγωγή στα πανεπιστήμια με θέσπιση κριτηρίων και από τα ΑΕΙ
Της ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΛΙΑΤΣΟΥ
Ηαπόκτηση εθνικού απολυτηρίου, που θα λαμβάνεται ύστερα από εξετάσεις σε πανελλαδικό επίπεδο και ύστερα από νέες διαδικασίες πιστοποίησης γνώσεων και δεξιοτήτων, θα ανοίγει την πόρτα των πανεπιστημίων για τους υποψήφιους φοιτητές. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα
Αποσπάσματα από παλαιότερη εισήγηση για την ΤΕΕ σε εκδήλωση της Α΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας (Μάιος 2006)
Το να μιλήσει κανείς σήμερα και σε σχετικά σύντομο χρόνο για το μεγάλο ζήτημα της τεχνικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης είναι ένα πολύ δύσκολο και πολύπλοκο εγχείρημα. Είναι δύσκολο γιατί η ανάγκη τόσο των γενικών, όσο και των ειδικότερων γνώσεων που απαιτούνται για μια τέτοια εκπαίδευση δεν προσδιορίζονται εύκολα. Εξάλλου υπάρχουν πολλές, διαφορετικές και πολλές φορές αντίθετες απόψεις.
Είναι επίσης πολύπλοκο, διότι είναι άλυτη μια μεγάλη αντίφαση: Η αγορά εργασίας και η μεγάλη ταξικότητα του σύγχρονου καπιταλισμού πιέζει για μια γρήγορη έξοδο στη εργασία, απασχόληση και …ανεργία ένα μεγάλο κομμάτι νεολαίας με ελάχιστη εκπαίδευση, με συνακόλουθη και την σύντομη απαξίωση αυτής της γνώσης και τεχνικής του, λόγω της ραγδαίας ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνολογίας.
Του Λουκά Αναγνωστόπουλου[1]
Στις μεγάλες πόλεις λειτουργούν Πειραματικά Σχολεία και στα Πανεπιστήμια Πειραματικά των Πανεπιστημίων. Το νομικό πλαίσιο που διέπει την λειτουργία τους είναι πολύ παλιό (από το 1929). Σκοπός τους, επί πλέον των σκοπών των υπόλοιπων σχολείων, είναι «η προαγωγή της ψυχοπαιδαγωγικής και εκπαιδευτικής έρευνας και η πρακτική άσκηση των φοιτητών και του εκπ/κού προσωπικού της περιοχής που ανήκουν». Ο σκοπός και ο τίτλος τους σε σχολεία όπου γίνεται έρευνα εκπ/κών-παιδαγωγικών-διδακτικών κ.λ.π. θεμάτων, δοκιμαστική εφαρμογή συμπερασμάτων, πειραματισμός αναλυτικών προγραμμάτων, εκπ/κών βιβλίων, διδακτικών καινοτομιών, κ.λ.π. Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Σχεδόν τίποτα από αυτά δεν γίνεται, λειτουργούν όπως όλα τα υπόλοιπα δημόσια σχολεία. Παρατηρείται πλήρης ανυπαρξία των επί πλέον υποχρεώσεων τους.
Μέσα το γενικότερο πλαίσιο υποβάθμισης της παιδείας, βιώνουν την παντελή αγνόησή τους διαχρονικά από την πολιτεία.
Της Μαρίνας Μουρατίδου, Γυμνάστριας
Η φυσική αγωγή θα έπρεπε να έχει έναν πρωταρχικό ρόλο μέσα στην παιδεία από την προσχολική ηλικία μέχρι την ενηλικίωση, και αν δούμε την παιδεία με την πρωταρχική έννοια της, δηλαδή ως τη συνεχή και αδιάλειπτη διαδικασία ανάπτυξης και καλλιέργειας της ανθρώπινης προσωπικότητας μέσα στην κοινωνία, τότε η φυσική αγωγή συνεχίζει να έχει σημαντικό ρόλο μέχρι το τέλος του βίου.
Μέσα στην εκπαίδευση, συνιστά ένα από τα λίγα μαθήματα που μπορούν με φυσικό τρόπο (παιχνίδι, κίνηση, δραστηριότητα σε φυσικό περιβάλλον) να προάγουν την ανάπτυξη και το σμίλευση του ανθρώπου ως ολότητα και όχι μέσα από τον κατακερματισμό του σε σώμα, μυαλό και ψυχή. Αυτή είναι μια παράμετρος στην οποία εντοπίζεται ένα από τα βασικά προβλήματα της σύγχρονης παιδαγωγικής: ο διαχωρισμός της πνευματικής από τη σωματική δραστηριότητα.
Συγχρόνως, θα μπορούσε να είναι ένα εργαλείο για τη μάθηση κοινωνικών αξιών (συνεργασία, σεβασμός του άλλου, δικαιοσύνη, ισότητα, αποδοχή της ήττας και της νίκης) και ατομικών αρετών (δημιουργικότητα, επινόηση, θέληση, αυτοπειθαρχία, ψηλάφηση των ορίων, πείσμα, αγωνιστικότητα).
Του Ευτύχη Παπαδοπετράκη[1]
-Στην κοινωνία του καιρού μας, με τα έντονα κρισιακά φαινόμενα, ποια η θέση του σχολείου;
Ζούμε πράγματι σε μια κοινωνία που η κρίση έχει αγκαλιάσει όλες τις πλευρές της ζωής, από το περιβάλλον, την οικονομία και όλους τους θεσμούς του κοινωνικού εποικοδομήματος, μέχρι φυσικά τις διανθρώπινες σχέσεις. Θα ήταν λοιπόν παράδοξο το σύστημα παιδείας στο σύνολό του να μην βρίσκεται σε κρίση.
Πρόκειται για τον πλέον ευαίσθητο κοινωνικά θεσμό που από τη φύση του είναι (ή πρέπει να είναι) σε συνεχή κίνηση και αλλαγή. Κίνηση που δεν υπαγορεύεται τόσο από τις τεχνολογικές αλλαγές και τη ραγδαία συσσώρευση νέων γνώσεων, αυτά είναι ουσιαστικά προφάσεις, όσο από το γεγονός ότι η κύρια συνιστώσα του συστήματος, τα παιδιά, δεν είναι ίδια από χρονιά σε χρονιά. Το ζητούμενο είναι, μετασχηματιζόμενο το σχολείο προς τα πού κινείται; Προς το σχολείο της αγοράς και της πληροφορίας ή προς το σχολείο του Ανθρώπου και της γνώσης;
-Οδεύει λοιπόν το σχολείο αλλά και ταυτόχρονα είναι!!
Των δεκατεσσάρων Αχαιών θεολόγων[i]
Τον τελευταίο καιρό, εν μέσω θερινής ραστώνης, παρακολουθούμε το περιπετειώδες ταξίδι μιας εγκυκλίου του ΥΠΕΠΘ για την απαλλαγή μαθητών από το μάθημα των θρησκευτικών (ΜτΘ). Για μια ακόμη φορά είμαστε θεατές διαφόρων αντιδράσεων (αφού το θέμα απασχολεί την ελληνική κοινωνία ποικιλοτρόπως εδώ και κάποιες δεκαετίες) που βασίζονται είτε σε ιδεοληψίες και προκαταλήψεις «καθυστερημένων συντηρητικών», είτε σε γενικόλογες «προοδευτικές» αντιλήψεις που επιχαίρουν για το δρόμο που άνοιξε επιτέλους προς τον εκσυγχρονισμό του σχολείου. Το θολό τοπίο μας εμποδίζει σαφώς να βάλουμε το χέρι μας «επί τον τύπον των ήλων» και να οριοθετήσουμε τη συζήτηση, ώστε αυτή να αποβεί γόνιμη και ουσιαστική και να απαντά σε κρίσιμα ερωτήματα.
Ως εκπαιδευτικοί θεολόγοι όμως αισθανόμαστε επιτακτική την ανάγκη να τονίσουμε και πιθανώς να υπενθυμίσουμε ότι:
Του Βασίλη Πανούσου[1]
Το πρόβλημα των ναρκωτικών στη χώρα μας αποκτά εκρηκτικές διαστάσεις αφού σύμφωνα με επίσημα στοιχεία το όριο έναρξης χρήσης ναρκωτικών ουσιών έχει μειωθεί στα 15,5 έτη, οι θάνατοι έχουν αυξηθεί αλματωδώς, τα ναρκωτικά εξαπλώνονται στα σχολεία ενώ η πρόσβαση σ’ αυτά γίνεται όλο και ευκολότερη.
Γίνεται φανερό λοιπόν πώς η μεγέθυνση του προβλήματος της τοξικοεξάρτησης συσχετίζεται αλλά και αποτυπώνει τη βαθειά κοινωνική κρίση σε οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο. Μια κρίση που προκαλεί ανασφάλεια σε όλο και πλατύτερα κοινωνικά στρώματα αφού καπιταλιστική κρίση σημαίνει διόγκωση της ανισότητας και της ανεργίας. Οι κυβερνήσεις Πασοκ και Νέας Δημοκρατίας επιχειρούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα με το Εθνικό σχέδιο δράσης που ρίχνει όλο το βάρος στα υποκατάστατα (προγράμματα μεθαδόνης) με μικρή και συχνά πρόσκαιρη αποτελεσματικότητα (περίπου10%) και αφήνει στην άκρη τα στεγνά προγράμματα, ως πιο δαπανηρά, (ποσοστά επιτυχίας πάνω από 70%) και που επιχειρούν με ειδικευμένο προσωπικό να επανεντάξουν τον τοξικομανή στην κοινωνία βοηθώντας τον να επαναχαράξει σε νέες υγιείς και ως εκ τούτου σταθερές βάσεις τη σχέση του με το κοινωνικό περιβάλλον .
Της Διονυσία Ασπρογέρακα, Γυμν. Δεμενίκων, dionisiaaspr@yahoo.gr
Στο διήγημα «Η μηχανή που κάνει τα μαθήματα του σχολείου» του Τζιάνι Ροντάρι ένας μαθητής πουλά ως άλλος Φάουστ την ψυχή του στο διάβολο θέλοντας να απαλλαγεί από το βάρος των σχολικών μαθημάτων.
Αγοράζει με την ανοχή του πατέρα του μια μηχανή που του κάνει όλα τα σχολικά μαθήματα και καταλήγει έγκλειστος σε ένα κλουβί αφού σταδιακά χάνει το μυαλό του και μαζί μ’ αυτό τη βαρύτητα της ύπαρξής του… Ηθικό δίδαγμα-διαφύλαξε το μυαλό σου από τις ευκολίες, αξιοποίησε τις δυνάμεις σου.
Το διήγημα είναι γραμμένο αρκετά χρόνια πριν, τότε που το σχολείο δεν είχε μετατραπεί σε τέτοιο βαθμό σε γκέτο περιθωριοποιημένων νεανικών ψυχών, γι’ αυτό και θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να φανταστούμε μια μεταγραφή του στη σύγχρονη εποχή που η μαθητική κούραση έχει μετατραπεί σε υπερφόρτωση και που ο δείχτης ανασφάλειας έχει χτυπήσει προ πολλού κόκκινο. Ο σημερινός μαθητής πολύ απλά θα ήθελε να αφήσει τη θηριώδη μηχανή στο θρανίο να αναπαράγει σοβαροφανείς ασημαντολογίες και ο ίδιος να πετάξει μακριά από τη σχολική αίθουσα. Γιατί κατάλαβε πως η ζωή βρίσκεται αλλού.
Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα[1]
1. Εισαγωγή – η εκκωφαντική σιωπή
Αυτές τις μέρες (ΣΣ Φθινόπωρο 2007) φυλλομετρούμε οι καθηγητές ΠΕ04 (κλάδος φυσικών) τα νέα βιβλία φυσικών επιστημών στα Γυμνάσια της Χώρας: Βιολογία Α΄ και Γ΄ Γυμν.[2], Χημεία Β΄ και Γ΄ Γυμν. και Φυσική Β΄ Γυμν. – η Φυσική της Γ΄ Γυμν. προορίζεται για του χρόνου, οπότε δεν χρειάζεται μάλλον να … φυλλομετρηθεί. Στην πρώτη αυτή προσέγγιση που αποπειρώμαι, θα ήθελα να «αφήσω», κατά κανόνα, το καθαρά επιστημονικό κομμάτι στους συναδέλφους βιολόγους και το παιδαγωγικό στους συναδέλφους, βιολόγους και μη, που θα το διδάξουν για πρώτη φορά.
Η προσπάθειά μου θα στραφεί στην … «άλλη βιολογία». Αυτή που έχει τεράστιες ανθρωπολογικές, κοινωνικές, οικολογικές και πανανθρώπινες συνέπειες. Εξάλλου η φετινή χρονιά ξεκίνησε με την τεράστια οικολογική καταστροφή πολλών οικολογικών οικοσυστημάτων στη Χώρα μας, αλλά και σε πολλά μέρη της Νότιας Ευρώπης.
Του Γιάννη Αρβανίτη[1]
Πριν από μισό αιώνα περίπου ο Αϊνστάιν έγραφε «Ο απεριόριστος ανταγωνισμός οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη σπατάλη εργασίας και έτσι παραμορφώνει την κοινωνική συνείδηση των ανθρώπων. Θεωρώ την παραμόρφωση αυτή των προσωπικοτήτων το μεγαλύτερο κακό του καπιταλισμού. Ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα πάσχει απ’ αυτό το κακό. Το υπέρμετρο αίσθημα του ανταγωνισμού εμφυτεύεται στους φοιτητές, που τους μαθαίνουν να θέτουν υπεράνω όλων την επιτυχία, ως προετοιμασία για τη μελλοντική τους καριέρα».
Πολύ πιο πριν ο Προμηθέας, στην κορυφαία ίσως στιγμή της παγκόσμιας λογοτεχνίας, πέθαινε καθημερινά πάνω στον Καύκασο, με το γνωστό τρόπο, γιατί ασέλγησε σύμφωνα με τους από πάνω, προσφέροντας τη φωτιά στους ανθρώπους, δηλ. Την αναγκαία και απελευθερωτική συνάμα γνώση της εποχής, που με ιδιοτέλεια κρατούσαν και χρησιμοποιούσαν αυτοί.
Οι πιο συναρπαστικές και καρποφόρες εποχές στην ιστορία ήταν οι εποχές που τέθηκε συνολικά το ζήτημα της γνώσης στην κοινωνία (με τα δεδομένα κάθε εποχής βέβαια), όπως ο Διαφωτισμός της αρχαιότητας με τους Σοφιστές, η Αναγέννηση, ο ευρωπαϊκός Διαφωτισμός, ο ύστερος Νεοελληνικός Διαφωτισμός παιδί του οποίου ήταν το εκπαιδευτικό κίνημα των αρχών του 20ου αιώνα.
Ο ανταγωνισμός, η ιδιοποίηση και η στρέβλωση της γνώσης θεωρώ ότι αποτελούν τις εσωτερικές πληγές που μολύνουν το σημερινό σχολείο και το οδηγούν στην απαξίωση.
ΣΗΜΕΡΑ το σύνολο των εκπαιδευτικών πολιτικών της τελευταίας 20ετίας, όπως αποτυπώνονται στις συνθήκες της Μπολόνια, του Βερολίνου και της Λισαβόνας επιχειρούν να επιβάλλουν και να θεσμοθετήσουν την άμεση ευέλικτη και καθολική υπαγωγή της εκπαιδευτικής και ερευνητικής διαδικασίας στις ανάγκες της κερδοφορίας ντου κεφαλαίου. Έτσι η αστική εκπαιδευτική πολιτική συνδέεται με μια πρωτόγνωρη εκμετάλλευση και στρέβλωση του ρόλου της επιστήμης και της θεωρητικής προόδου της ανθρωπότητας. Ως πρώτο ζήτημα της εκπαίδευσης θέτουν την απόκτηση από τους μαθητές και φοιτητές θραυσμάτων γνώσης, πληροφοριών και δεξιοτήτων με τη μεγαλύτερη δυνατή πειθάρχηση.
Του Βασίλη Κακαρούμπα[1]
Τα αναλυτικά προγράμματα αποτελούν το βασικό άξονα διαμόρφωσης της ιδεολογικής και αναπαραγωγικής λειτουργίας του εκπαιδευτικού συστήματος και προσανατολίζονται απόλυτα με τις ιδεολογικές, πολιτικές επιλογές και τους οικονομικούς σχεδιασμούς των κυρίαρχων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.
Ανατρέχοντας στην ιστορία οι στόχοι των ΑΠ ήταν πάντα συνδεμένοι με τις ανάγκες της παραγωγής, της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης και της διαμόρφωσης των κάθε φορά αναγκαίων χαρακτηριστικών της.
Οι ανάγκες του Φορντικού μοντέλου παραγωγής για ειδικευμένη εργασία και εξοικείωση των εργαζόμενων με την τεχνολογία έδωσαν στην εκπαίδευση τον ως τώρα χαρακτήρα της.
Η λειτουργιστική θεωρία του ανθρώπινου κεφαλαίου αποτέλεσε την κυρίαρχη εκπαιδευτική αντίληψη για μισό αιώνα, με πρότυπο τη μορφή του πολίτη με τις αξίες της ευημερίας και του τεχνικού ορθολογισμού.
Η κρίση του 72 γίνεται η αιτία
(κείμενο 14 +5 συνέδρων που κατατέθηκε και μοιράστηκε στο 13ο Συνέδριο ΟΛΜΕ)
- Είμαστε εγγράμματοι εργαζόμενοι
Σε 80.000 περίπου υπολογιζόμαστε οι εκπαιδευτικοί δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Είμαστε ένας πραγματικός γίγαντας. Ένας γίγαντας όμως που τελούμε εν υπνώσει. Άλλοι τόσοι υπολογίζονται και στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Το περσινό τους κινηματικό ξύπνημα άφησε πράγματα, αλλά όχι τόσο για το περιεχόμενο του σχολείου σήμερα. Δεν πρέπει να αφήσουμε από τη σκέψη μας και εκείνο το κομμάτι των πανεπιστημιακών που «πετιέται» στο περιθώριο της έρευνας και της μονιμότητας, από τις αλλαγές που προωθούνται στην ανώτατη εκπαίδευση.
Αν αναλογιστεί κανείς ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί είμαστε «εγγράμματοι εργαζόμενοι», η συνεισφορά μας στην πολιτική κουλτούρα της χώρας, έξω από το στενό χώρο του σχολείου, είναι μηδαμινή. Το ερώτημα είναι πόσο είναι σημαντική και μέσα. Εδώ δεν αναφερόμαστε στον επίσημο ρόλο μας. Σ’ αυτόν ακόμα κρατιόμαστε στατιστικά στο επίπεδο του αναγκαίου. Όχι όμως πάντοτε στα μάτια των γονέων – άδικα ή δίκαια – αδιάφορο.
Τα αιτήματά μας, όπως εκφράζονται στο επίπεδο του ΔΣ της ΟΛΜΕ ή των συμπολιτευόμενων την Κυβέρνηση ή των αντιπολιτευόμενων σεχταριστικά το ΔΣ της ΟΛΜΕ, είναι παγιωμένα κι αυτά εδώ και είκοσι χρόνια. Περιορίζονται βασικά σε, δίκαιες μεν, μισθολογικές και ασφαλιστικές κυρίως διεκδικήσεις, που όμως δεν φαίνονται ικανές να συνεγείρουν τον κλάδο έτσι ώστε να παλέψει γι’ αυτές, αλλά και για την συνολική ανατροπή της εισοδηματικής πολιτικής. Φυσικά γίνονται επί μέρους προσπάθειες και για το περιεχόμενο του σχολείου με μικρή επιτυχία.
2. Το βάρος της ευθύνης μας
Η Εισήγηση του Χρήστου Κάτσικα στην ανοικτή εκδήλωση των Εκπ. Παρέμβασης Αχ – Αγων. Συσπείρωσης αβάθμιας Πάτρας με θέμα « Το σχολείο σε σταυροδρόμι» στις 12-02-2009 στο Μέγαρο Λόγου και Τέχνης στην Πάτρα[1].
1. Στη συζήτηση για το σύστημα πρόσβασης των υποψηφίων, οφείλουμε να επισημάνουμε τους οικονομικούς, κοινωνικούς και εκπαιδευτικούς όρους που επιδρούν, στη διάρκεια της φοίτησης, πολύ πριν οι μαθητές, ως υποψήφιοι, φτάσουν στις πανελλαδικές εξετάσεις, στην έκβαση αυτής της φοίτησης και σε τελευταία ανάλυση στη διαφοροποιημένη κατάταξη των υποψηφίων. Ουσιαστικά οφείλουμε να στρέψουμε το μικροσκόπιο του ενδιαφέροντός μας και της πολιτικής και εκπαιδευτικής μας ανάλυσης στις λειτουργίες του υπαρκτού σχολείου από την πρώτη μικρή του δημοτικού, πολύ, δηλαδή πιο πριν από το τέλος της Λυκειακής βαθμίδας.
Με απόλυτη επιτυχία και πετυχαίνοντας όλους τους στόχους που έθεσαν με τη συνεργασία τους η Αγ. Συσπείρωση α/βάθμιας εκπ/σης Πάτρας και Εκπ. Παρέμβαση Αχαΐας (Β/βαθμιας) έγινε η χθεσινή εκδήλωση.
Παρά την καταρρακτώδη βροχή σχεδόν γέμισε το Μέγαρο Λόγου και Τέχνης στο κέντρο της Πάτρας. Η πλειοψηφία των παροντων ήταν εκπαιδευτικοί (ακόμη και της γ/βάθμιας), αλλά υπήρχαν και γονείς και λίγοι φοιτητές.
Τα παιδιά αποδέκτες κατακερματισμένης γνώσης, τόνισε από την Πάτρα ο Χρ. Κάτσικας
«Έχουμε φτάσει να έχουμε ένα εκπαιδευτικός σύστημα που παρέχει εκπαίδευση αμάθειας. Τα παιδιά δέχονται κατακερματισμένη γνώση την οποία αδυνατούν να αφομοιώσουν, έτσι καταλήγουν από τους 100 μαθητές που γράφονται στην Α ΄ Δημοτικού οι 50 να φτάνουν στις εισαγωγικές εξετάσεις».
Στη φωτογραφία ο δάσκαλος Βασ. Κακαρούμπας
(Φωτογραφία στη Πελοπόννησο)
Αυτό επεσήμανε στην «Π» ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας Χρήστος Κάτσικας ο οποίος συμμετείχε χθες ως ομιλητής στον ανοικτό διάλογο που διοργάνωσε η Εκπαιδευτική παρέμβαση Αχαΐας στο Μέγαρο Λόγου και Τέχνης.
Δόθηκε η συνέντευξη τύπου στα τοπικά ΜΜΕ από την οργανωτική επιτροπή. Προσήλθαν στα γραφεία της Α΄ΕΛΜΕ Αχαΐας οι δημοσιογράφοι των εφημερίδων «Πελοπόννησος«, και «Η ΗΜΕΡΑ«, των «Patra TV» και «Achaia Chanel» και ενός ραδιοφωνικού σταθμού.
Ο Βασ. Δημόπουλος έθεσε «10 σημεία» γιατί το σχολείο είναι σε «σταυροδρόμι» και σημείωσε δηκτικά, ότι όταν επίκεντρο είναι το εξεταστικό μιλάμε μόνο «για την ουρά του γαϊδάρου». Κατήγγειλε ότι η Κυβέρνηση πάλι δεν ανοίγει την ουσία του εκπαιδευτικού ζητήματος. Δόθηκαν επίσης τα ονόματα όλων των εισγητών (Χρ. Κάτσικα, Βασ. Κακαρούμπα και Γιάννη Αρβανίτη).
Ο Βαγγ. Πασσάς έδωσε στοιχεία για το ποιά ζητήματα θα αναπτύξει ο εισηγητής δάσκαλος, εκπρ. της «Αγ. Συσπείρωσης α/βάθμιας Πάτρας». Συνέδεσε το ζήτημα των νέων αναλυτικών προγραμμάτων στο δημοτικό (γλώσσα, μαθηματικά, φυσικά) και με τις δυσκολίες των γονέων στη στήριξη των παιδιών τους.
Ο Παν. Μπούρδαλας εξήγησε τους στόχους της εκδήλωσης και την συνέδεσε τόσο με την συγκυρία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, όσο και της ντόπιας πολιτικής. Παράλληλα άφησε αιχμές τόσο προς τις παρατάξεις που μέσα σε δυο μήνες δεν μπορούν να συγκροτήσουν το ΔΣ της Α΄ ΕΛΜΕ, ώστε και αυτό να αναλάβει τις επί πλέον πρωτοβουλίες για το εκπαιδευτικό ζήτημα. Ταυτόχρονα θεωρεί πως η πίεση της εκδήλωσης μπορεί να φτάσει μέχρι και το ΔΣ της ΟΛΜΕ που ακόμα δεν έχει πάρει πρωτοβουλίες.
Στους δημοσιογράφους μοιράστηκε και μια ανθολόγηση της μαθητικής διαρροής, η οποία και χρησιμοποιήθηκε για να προσανατολιστεί η πραγματική συζήτηση για το σχολείο όλων των παιδιών. Κατ’ αυτή οι μισοί μαθητές φτάνουν στις εξετάσεις πρόσβασης για τα ΑΕΙ -ΤΕΙ και απ αυτούς μόνο τα 2/5 ανταγωνίζονται για τα τμήματα μεσαίας και μεγάλης προτίμησης.
Εκπαιδ. Παρέμβαση Αχαΐας 
Πρόσφατα σχόλια