Περί υποχρεωτικής προσευχής και άλλων συνδικαλιστικών …δαιμονίων

Περί υποχρεωτικής προσευχής και άλλων συνδικαλιστικών …δαιμονίων

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

«…Ο ντετερμινισμός του αντικειμενοποιημένου κόσμου διαστρέφει και την θρησκευτική σκέψη. Διαστρέφει την άποψη για το Θεό και την άποψη για τον άνθρωπο…», Νικολάι Μπερδιάγιεφ.[1]

1. Εισαγωγικά

Αφορμή γι αυτό το κείμενο ήταν η προληπτικού τύπου σύσταση του ΔΣ της Α΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας προς τους Διευθυντές των σχολείων ευθύνης της, μετά από σχετική καταγγελία καθηγητών που απευθύνθηκαν σ’ αυτό. Πρόκειται  για την τελευταία παράγραφο ανακοίνωσης για μιά σερά ζητημάτων. Το κείμενο ψήφισε και ο υποφαινόμενος, μέρος του οποίου κι έγραψε ως Γραμματέας. Παράλληλα ακολούθησε οξεία ανακοίνωση της «ΤΕ της ΔΑΚΕ ΔΕ Αχαΐας», με  πολλαπλούς στόχους.

Συνέχεια →

Η νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και το 14ο συνέδριο της ΟΛΜΕ

Η Παιδεία μπροστά στο νέο αστικό και νεοκαπιταλιστικό εξευρωπαϊσμό  του ελλαδικού κράτους

Του Παναγ. Α. Μπούρδαλα*

«… Ούτε μπορεί με τις σημερινές τις δυνάμεις να αλλάξει τίποτα η Αριστερά. Ας μην ξεχνάμε ότι, στο άρθρο 16 ή στα συρματοπλέγματα του Ελληνικού, η Αριστερά δεν ήταν μόνη της στους δρόμους. Ήταν με πολλούς άλλους…»,

Βένιος Αγγελόπουλος, Εφ. «Η Εποχή», φ. 982, 01-11-2009, σελ. 17.

Όταν στο άνοιγμα του 14^ου συνέδριου της ΟΛΜΕ η νυν υπουργός του Υπουργείου Κατάρτισης και δια βίου μάθησης  και (ευρωλιγούρικης, κατά πως φαίνεται) παιδείας και θρησκευμάτων μιλούσε, καλεσμένη μεν ως εκπρόσωπος κόμματος, αλλά ως υπουργός παιδείας, πολλοί κατανοήσαμε ότι σύντομα θα εκπροσωπούσε την Ε. Ε. στην Ελλάδα. Όταν οι αντιπρόσωποι του κλάδου, τουλάχιστον η πλειοψηφία, που είχαν εκλεγεί με το ψηφοδέλτιο της ΠΑΣΚ τη χειροκροτούσαν αδιάλειπτα, πολλοί εκτιμούσαμε ότι το βαθύ ΠΑΣΟΚ θα είχε απέναντί του ηγεσία που δεν ικανοποιούνται απ’ αυτά.

Η κ. Άννα Διαμαντοπούλου, διαλεγμένη συνειδητά στη θέση της Μαρ. Δαμανάκη για να ηγηθεί στη μεγάλη προσπάθεια άγριου εξευρωπαϊσμού της δημόσιας παιδείας της χώρας μας, έμπαινε  με το τσαμπουκά της πρώην επιτρόπου της ΕΕ. Διαλεγμένη για μια προσπάθεια που αν πετύχει, θα ανατρέψει άρδην το εθνικό κράτος στο χώρο της βασικής και εγκύκλιας γνώσης, αλλά και των εργασιακών σχέσεων των 200.000 δασκάλων και καθηγητών.

Η νέα Υπουργός μας δεν είναι μόνη. Έχει μαζί της όλο το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, όλον τον εκσυγχρονιστικό ΣΥΝασπισμό, τη Ν. Δ. που συσπειρώνονται γύρω από τη Ν. Μπακογιάννη-Μητσοτάκη, αλλά και δυνάμεις των Ο-Π και ένα μέρος του ΛΑΟΣ. Την ίδια στιγμή το νέο ΠΑΣΟΚ φαίνεται να αποδέχεται την ομοσπονδιοποίηση της Ε. Ε. και έχει πολλούς συμμάχους και στην γραφειοκρατία των Βρυξελών.

Συνηγορία υπέρ των μαθητικών παρελάσεων

Του Τάσου Χατζηαναστασίου*

Ο σύλλογος διδασκόντων του 1^ου Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου Θεσσαλονίκης στο κείμενό του υιοθετεί πλήρως την εθνομηδενιστική λογική του ολοκληρωτισμού των πολυεθνικών και της πολιτισμικής ισοπέδωσης όπως επιβάλει ο παγκόσμιος καπιταλισμός. Πρόκειται για μια απόλυτα αστική λογική. Σπεύδουν λοιπόν ως απολογητές του συστήματος οι θεσιθήρες διανοούμενοι. Είναι γνωστό άλλωστε ότι το κοινωνικό είναι διαμορφώνει και την κοινωνική συνείδηση. Υπηρέτες του συστήματος λοιπόν και όχι προοδευτικοί της αριστεράς όπως θέλουν να παρουσιάζονται.

Προσέξτε μόνο την περιφρόνησή τους απέναντι στο πατριωτικό αίσθημα (τρε μπανάλ τς τς τς!) και την ελληνική ιστορία: η μόνη περίπτωση που γίνεται ιστορική αναφορά στην ελληνική περίπτωση είναι για να χρεωθούν οι παρελάσεις στο Μεταξά. Ούτε το έπος του ’40 αναφέρεται ούτε η εποποΐα της Εθνικής Αντίστασης. Και όχι τυχαία όπως θα δούμε. Άλλωστε, το πρόβλημά τους δεν είναι οι παρελάσεις αυτές καθεαυτές, αλλά η ίδια η εθνική επέτειος. Πρέπει να καταργηθεί όπως και κάθε συλλογική αναπαράσταση που αφορά τη συλλογική μας ταυτότητα, δηλαδή το έθνος που κατά τη γνώμη τους, πρέπει να εκλείψει. Τα σύνορα πρέπει να καταργηθούν και όλοι να γίνουμε χαρούμενοι καταναλωτές του ίδιου μαζικού και αδιαφοροποίητου πολιτισμού: αυτού των Mall, των Mac Donalds και των Lidl. Η ζωή μας να κινείται στον αστραφτερό κόσμο των αεροδρομίων, των πολυκαταστημάτων και των χώρων μαζικής διασκέδασης. Γιατί αυτή είναι η μόνη αεθνική πραγματικότητα: του διεθνούς κεφαλαίου. Όλα τα υπόλοιπα είναι είτε εκ του πονηρού είτε παραμύθια της Χαλιμάς.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η εθνική αμηχανία των σχολικών γιορτών

του Γιώργου Μάλφα*  

 «Κάτου απ’ το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους

κρατάνε της καμπάνας το σκοινί – προσμένουνε την ώρα,

δεν κοιμούνται, δεν πεθαίνουν,

προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση»

 

Γιάννης Ρίτσος, Ρωμιοσύνη

  

Ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα της «κρίσης ταυτότητας» που διαπερνά το σύγχρονο ελληνικό σχολείο είναι αυτό της διαχείρισης του ζητήματος των «εθνικών επετείων». Του τρόπου, δηλαδή, ανάγνωσης, ανάμνησης και ερμηνείας ιστορικών γεγονότων καθοριστικής σημασίας για την εθνική και κοινωνική επιβίωση-συνέχεια του λαού μας. Σε όποιον κινείται εντός της σχολικής πραγματικότητας είναι ολοφάνερη η αμηχανία και η αφασία που χαρακτηρίζει τις σχολικές επετείους των εθνικών μας γιορτών: αγχωτικό καθήκον, άχαρη εθιμική υποχρέωση, επαχθής εξακολουθητικός ευτελισμός των «ιδανικών» που κανείς πια δεν πιστεύει…