Εκλογές αιρετών & ΔΣ ΕΛΜΕ: Η ώρα της ανατροπής και της ρήξης – Τ. Χ’αναστασίου

Η ώρα της ανατροπής και της ρήξης

Εκλογές για την ανάδειξη των νέων ΔΣ των ΕΛΜΕ και των νέων αιρετών αντιπροσώπων

 

Του Τάσου Χατζηαναστασίου

Εδώ και τρία χρόνια ο ελληνικός λαός δέχεται μια πρωτοφανή επίθεση από το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, την εγχώρια ελίτ και τους κυβερνητικούς … εκπροσώπους τους. Αντιστοιχίες με τη σημερινή περίοδο μπορούμε να βρούμε ίσως μόνο κατά τη διάρκεια της Κατοχής και στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια:

15ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ: Η στρατηγική και η τακτική των Παρεμβάσεων – Ανακοίνωση 7 συνέδρων τους

Κανένα γεγονός δεν μπορεί να εξεταστεί ικανοποιητικά έξω από τις συνθήκες που πραγματοποιήθηκε. Έτσι οι 420 εκπρόσωποι των καθηγητών συνεβρέθηκαν εν μέσω:

1^ο Μιας πορείας νεοαποικιοποίησης της χώρας και της σταδιακής μετατροπής της λαϊκής πλειοψηφίας σε δουλοπάροικους, γιατί τι άλλο μπορούν να σημαίνουν:

– Η απεμπόληση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της και η αναγνώριση στους δανειστές δικαίωμα κατάσχεσης των περιουσιακών της στοιχείων όπου και αν βρίσκονται, με αποφάσεις αγγλικών δικαστηρίων (1^η δανειακή σύμβαση).

Συνηγορία υπέρ των μαθητικών παρελάσεων

Του Τάσου Χατζηαναστασίου*

Ο σύλλογος διδασκόντων του 1^ου Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου Θεσσαλονίκης στο κείμενό του υιοθετεί πλήρως την εθνομηδενιστική λογική του ολοκληρωτισμού των πολυεθνικών και της πολιτισμικής ισοπέδωσης όπως επιβάλει ο παγκόσμιος καπιταλισμός. Πρόκειται για μια απόλυτα αστική λογική. Σπεύδουν λοιπόν ως απολογητές του συστήματος οι θεσιθήρες διανοούμενοι. Είναι γνωστό άλλωστε ότι το κοινωνικό είναι διαμορφώνει και την κοινωνική συνείδηση. Υπηρέτες του συστήματος λοιπόν και όχι προοδευτικοί της αριστεράς όπως θέλουν να παρουσιάζονται.

Προσέξτε μόνο την περιφρόνησή τους απέναντι στο πατριωτικό αίσθημα (τρε μπανάλ τς τς τς!) και την ελληνική ιστορία: η μόνη περίπτωση που γίνεται ιστορική αναφορά στην ελληνική περίπτωση είναι για να χρεωθούν οι παρελάσεις στο Μεταξά. Ούτε το έπος του ’40 αναφέρεται ούτε η εποποΐα της Εθνικής Αντίστασης. Και όχι τυχαία όπως θα δούμε. Άλλωστε, το πρόβλημά τους δεν είναι οι παρελάσεις αυτές καθεαυτές, αλλά η ίδια η εθνική επέτειος. Πρέπει να καταργηθεί όπως και κάθε συλλογική αναπαράσταση που αφορά τη συλλογική μας ταυτότητα, δηλαδή το έθνος που κατά τη γνώμη τους, πρέπει να εκλείψει. Τα σύνορα πρέπει να καταργηθούν και όλοι να γίνουμε χαρούμενοι καταναλωτές του ίδιου μαζικού και αδιαφοροποίητου πολιτισμού: αυτού των Mall, των Mac Donalds και των Lidl. Η ζωή μας να κινείται στον αστραφτερό κόσμο των αεροδρομίων, των πολυκαταστημάτων και των χώρων μαζικής διασκέδασης. Γιατί αυτή είναι η μόνη αεθνική πραγματικότητα: του διεθνούς κεφαλαίου. Όλα τα υπόλοιπα είναι είτε εκ του πονηρού είτε παραμύθια της Χαλιμάς.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.